Posłuszeństwo ewangeliczne
Posłuszeństwo to umiłowanie Woli Bożej ponad wszystko i podporządkowanie jej swojego życia. Kiedy odkrywamy, że w swojej Woli Bóg sam przychodzi, żeby obdarzać nas miłością, wtedy Jego Wola staje się czymś upragnionym, oczekiwanym. Chcemy pozwolić tej Miłości prowadzić nas we wszystkim, wchodzić w całe nasze życie, aby stopniowo objęła wszystkie jego sfery. Wolę Bożą, dotyczącą każdej z nas, możemy rozeznawać w indywidualnych rozmowach z osobami w sposób szczególny towarzyszącymi nam na naszej drodze powołania, które nazywamy Odpowiedzialnymi.
Przez ślub posłuszeństwa mówimy więc Panu: Tak, chcę tego, czego Ty chcesz.
Któż nie dostrzega ogromu niesprawiedliwości, a nawet przemocy, która jest w życiu jednostek i narodów konsekwencją złego używania wolności? Skuteczną odpowiedzią, na tę sytuację jest posłuszeństwo właściwe dla życia konsekrowanego. Ukazuje ono w sposób szczególnie wyrazisty posłuszeństwo Chrystusa wobec Ojca i opierając się na tej właśnie tajemnicy poświadcza, że nie ma sprzeczności między posłuszeństwem a wolnością. Postawa Syna objawia bowiem tajemnicę ludzkiej wolności jako drogę posłuszeństwa wobec woli Ojca oraz tajemnicę posłuszeństwa jako drogę stopniowego zdobywania prawdziwej wolności. O tej właśnie tajemnicy osoba konsekrowana pragnie dawać świadectwo, składając ten konkretny ślub. Chce przez nie wyrażać świadomość swojej synowskiej więzi z Ojcem, na mocy której przyjmuje Jego wolę jako codzienny pokarm (por. J 4, 34), widząc w niej swoją opokę, radość, tarczę i obronę (por. Ps 18 [17], 3). (Vita Consecrata, 91)
Matko Wielkiego Zawierzenia, Pokorna Służebnico Pańska, oddaję się Tobie bez zastrzeżeń
– abym we wszystkim pragnęła pełnić wolę Boga.