Życie ukryte
Ukrycie naszej konsekracji daje możliwość bardziej przekonywującego świadectwa wobec ludzi w naszych środowiskach pracy i apostolstwa. Nie będąc rozpoznawalne jako osoby konsekrowane, możemy świadczyć o radości życia w bliskości z Bogiem i według Jego przykazań. Ukazujemy, że przyjaźń z Bogiem daje pokój i szczęście każdemu człowiekowi, nie tylko tym „formalnie” poświęconym Bogu, którzy noszą sutannę lub habit.
W związku z tym, poza szczególnymi sytuacjami, nie mówimy otwarcie o naszej przynależności do Instytutu i zachowujemy tajemnicę w odniesieniu do przynależności innych członkiń.
Ich wierność jedynej Miłości ujawnia się i hartuje w pokorze życia ukrytego, w cierpieniu, które przyjmują, aby dopełniać we własnym ciele „braki udręk Chrystusa” (Kol 1, 24), w milczącym poświęceniu, w poddaniu się świętej woli Bożej, w pogodnym dochowywaniu wierności nawet wówczas, gdy tracą już siły i autorytet. Wierność Bogu jest też źródłem ofiarnej służby braciom, którą osoby konsekrowane pełnią, kosztem wielu wyrzeczeń, przez nieustanną modlitwę wstawienniczą za potrzeby braci, przez bezinteresowną posługę ubogim i chorym, przez wzajemną pomoc w trudnościach, przez gorliwy udział w troskach i doświadczeniach Kościoła. (Vita Consecrata, 24)Matko Wielkiego Zawierzenia, Pokorna Służebnico Pańska, oddaję się Tobie bez zastrzeżeń
– abyś uczyła mnie cichego świadectwa życia Twoją miłością.